Wie dr Herrget d'Grencheräbe gmacht het: Unterschied zwischen den Versionen

Aus Wiki der Stadt Grenchen
Zur Navigation springen Zur Suche springen
Zeile 7: Zeile 7:
 
| Bemerkung=
 
| Bemerkung=
 
}}  
 
}}  
 +
 +
''' Wie dr Herrget d'Grencheräbe gmacht het '''
  
 
<poem>
 
<poem>

Version vom 19. Juli 2015, 12:20 Uhr

Wie dr Herrget d'Grencheräbe gmacht het
zw. 1860/70
Franz Josef Schild (Grossätti vom Leberberg)


Wie dr Herrget d'Grencheräbe gmacht het

Dr Grenchewy, e suure Wy,
Im Leberberg bikannt,
Dä mueß zur Strof dr süürsti sy
Im ganze Juraland.

Das hei si d'Grenchner sälber gmacht
Am große Schöpfigstag;
Drum wird au jetz no drüber glacht
Und isch bim Volch e Sag:
 
Vor Zyten isch es waldig gsi
Em ganze Jura noh;
Do rüeft dr Amme d'Grichtsmen y
Und seit: «'s cha nit so goh!

Jetz wei mr eigni Räbe ha,
Das kört zum Grichtsmestand;
Wil keine von is Durst wott ha,
So gä mr 's Allmetland.

Mir löh dr großi Meister cho,
Dä's Räbegschäft verstoht,
Wo by dr Hochzyt z'Kana scho
Es Wunger gmacht i'r Not.

Er mach is dört, wo's waldig isch,
Die beste Räbe hi.»
So bschließe si am Grichtsmetisch
Und freue si drby.

Me macht em Meister Bscheid i's Huus.
Er seit: «I chumme gly!»
Er liest e schönen Esel us
Und rytet z'Grenchen y.

Me grüeßt en unger Gloggechlang
Und Rede chly und groß,
Und überall isch Jubelgsang
Dür's Dorf, in jeder Strooss.

Me stellt si druf i d'Reihen y,
Und d'Grichtsme zieh vora.
Dr Meister uff em Eseli,
Dä schließt si a sen a.

Druf chöme Bürger, rych und arm,
Und au no Fröndi mit;
Sie lieben ihre Gönner warm,
Won ihne d'Räbe git.

Dr Zug biwegt si bis zum Wald,
Wo sie wei Räbe ha;
Dr Herr stygt ab und rüeft do: «Halt! »,
Und bingt dr Esel a.
 
Und 's Gricht git jetz dr Platzg ihm a,
Wie groß müeß d'Räbe sy.
Dr Meister seit: «I foh jetz a,
Verlöht mi jetz e chly.

Gät aber uff en Esel acht,
Aß niemer Leid's ihm tuet;
De wenn men ihm das Gringste macht,
So wird dr Wy nit guet!»

Dr Meister schwitzt, schlüüft us em Rock
Und seit es Sprüchli druf.
Wo Bäum sy, Stuude, Stei und Stock,
Do styge Räben uf.

Und wien er so im Räbwärch schanzt,
So wird kei Ornig gha;
Dr Esel wird em gstüpft, kuranzt,
Er foht e Lärmen a.

Dr Meister rüeft: «Botz sapperlot!
's Gricht isch kei Düfel nutz,
Wil es my Esel stüpfe loht
Und nimmt e nit i Schutz!
 
's schynt mir, do wird's kei Ornig gä
Und isch no keini gsi;
Dir dörfet zwar jetz d'Räbe näh,
Doch mit me suure Wy!

Die Straf heit dir ech sälber gmacht,
Wora dr z'chüste heit;
Es werd so lang dorüber glacht,
So lang as Grenche steit!»

Dr Meister zieht sy Chittel a,
Sitzt uf und sprängt drvo.
Wer gärn e suure Wy möcht ha,
Dä sell uff Grenche goh!

Quellen

  • Franz Josef Schild

(Dieser Artikel ist Eigentum des Autors / der Autorin und kann deshalb nicht editiert werden.)